Sana İhtiyacım var Anne!

Sana İhtiyacım var Anne!

Önce sana ihtiyacım var,

Senin sıcaklığınla,teninle dünyaya güvenmeye ihtiyacım var.

Beni sarıp sarmalamana; belki kulağıma ninniler mırıldanmana...

Huzursuzlandığımda sakin kalmana,içimdeki o nereden geldiğini anlamadığım kötü hissettiren şeylerin senin sakinliğinle geçmesini deneyimlemeye ihtiyacım var. Yetişkin olduğumda beni sakinleştirmesi için başkalarına ihtiyaç duymamak için şimdi bunu senden öğrenmem gerek anne.Korktuğumda,şaşırdığımda,üzüldüğümde beni görmene,yatıştırmana,bunların normal olduğunu söylemene,ne hissettiğimi bana anlatmana çok ihtiyacım var, ben içimde neler olduğunu hiç ama hiç anlayamıyorum ki anne.Ne hissettiğimden habersiz,duygularını hissedemeyen,sırf gülebilmek için başkalarının da gülmesini bekleyen bir yetişkin olmak istemiyorum anne.Paytak paytak yürüyüp yanından ayrıldığımda “ben buradayım,gidebilirsin” demene,uzaklaşsam bile orada,o güvenli kollarınla beni bekliyor olmana ihtiyacım var anne.Yoksa nasıl uzaklaşmanın sorun olmadığını deneyimlerim ki anne? Nasıl okumak için ayrı şehre giderim,nasıl istemediğim bir ilişkiyi sonlandırım,nasıl kendi kendime kalabilirim anne? Hissettiğim şeylerin normal olduğunu bilmeye ihtiyacım var. Bir şeyi meraklı meraklı incelerken bana eşlik etmene,merakımı canlı tutmana çok ihtiyacım var anne. Sen çabuk olsun diye benim adıma işleri yaptığında,ortalığı mahvederim diye sürekli beni yedirmeye çalıştığında,dolabın içine girmekten inanılmaz keyif alırken oradan öcü çıkar diye beni çıkardığında, ileride kitap okumaktan,yeni şeyler araştırmaktan,merakla yeni bir konu hakkında fikir sahibi olmaktan çok zevk alamayacağım anne.Sana okulumla ilgili bir sürü detaylı şey anlatsam da beni dinlemene ihtiyacım var,onlar senin için önemsizse de benim dünyam anne.Dinlenildiğimde,ileride konuşabileceğimi de anlamış oluyorum anne.Hata yaptığında,kızdığında,ceza verdiğinde özür dileyip onarmana ihtiyacım var anne,hataların onarılacağına,her şeyin düzelebileceğine ancak öyle inanabilirim. Sen,ne olursa olsun beni gör anne! Yoksa ben sürekli görülmediğimi,sevilmediğimi hissederek bütün ömrümü jelatin kaplı bir dondurma yer gibi; tam da hayatın keyfini süremeden yaşayacağım.Beni sev anne, yoksa ben,arkadaşlarımın,sevgililerimin,öğretmenlerimin gözünde hep o eksik sevgiyi arayacağım. Ve şunu bil anne;

Geceleri uykunu bölüp sürekli ağlıyorsam,okula gitmekte zorlanıyorsam,arkadaşlarımı ısırıyorsam,altımı ıslatıyorsam,çok sessizsem,yemek yemek istemiyorsam,sürekli karnım ağrıyorsa, şefkatle beni anlamana,bir şeylerin ters gittiğini sorgulamana ihtiyacım var.Ben hiçbir şeyi inattan yapmıyorum ki anne! Ben de çok korkuyorum!